Verslag van een aura-reading van de opstanding van Christus, een impressie.

 
Rembrandt (1651): de opstanding[1]

Als de Christus zich langzaam uit deze donkere sferen terugtrekt, weeft hij nog een web van licht voor alle helpers hier en degenen die de stap naar het licht gaan maken. Altijd zal er steun voor hen zijn vanuit het licht van de Christus, net zoals deze er voor alle mensen op aarde is.
 
Hoger en hoger gaat hij terwijl hij zich richt op de mensen op aarde. Alsof hij lichtende draden van het lot bijeenvoegt ter voorbereiding van zijn opstanding.
Hij richt zich op zijn dode lichaam en in een flits is dat gedematerialiseerd en buiten het graf waarin hij lag weer als een levend fysiek lichaam gematerialiseerd en door hem belevendigt. Weer is hij  op aarde aanwezig.
“Je bent dood, dit kan niet”, denkt de eerste die hem ziet, een vrouw, en ze trilt van ongeloof. Ze kan haar ogen niet geloven. “Ben jij dat?” vraagt ze.
“Ik ben het die gekomen is om te laten zien dat de dood geen dood is, maar dat we eeuwig leven.”
“Ik snap het niet,” stamelt de vrouw, “je kan toch zomaar niet ineens weer leven nadat je dood bent gegaan? Maar ik zie dat je het bent, Jezus.” Ze kijkt naar hem en tegelijkertijd denkt ze ‘dat kan niet!’
“Ga heen, vrouw,” zegt Jezus, “en roep de anderen en zeg ze dan daar en daar bij elkaar te komen. Ik zal ze toespreken!”
                                                                 ———-               
P.S. Ik heb nog even het verhaal van de opstanding nagelezen in de bijbel en zag hoe in het evangelie van Marcus en Johannes een en ander verschillend beschreven is. Sommige verhalen matchen met bovenstaande beschrijving (Johannes 20), andere wat minder. Als je jezelf probeert meditatief af te stemmen, kun je misschien een nog betere indruk hiervan krijgen!

►Terug naar beginpagina hellevaart

► Naar vorig blogbericht: een verlichting 1, op zoek naar een leermeester