04 Bezinning op de levensmissie: de nis onder de Grote Piramide

Figuur 4.2: Schematische voorstelling ontwikkelingsfasen van het uitdijende heelal

De brokstukken van deze explosies verdichten zich waardoor de vorming van nieuwe hemellichamen mogelijk is. Sommige zullen eveneens exploderen waardoor zich weer zwaardere atomen kunnen vormen. Uiteindelijk ontstaat dit zonnestelsel, waar de vorming van de eerste planeten op gang komt. Hij voelt dat in een van deze eerste planeten, de Maan, zijn ziel besloten lag. De Maan als oermoeder, als bakermat voor het leven in dit zonnestelsel.

De eerste incarnaties en het ontstaan van tweelingzielen

Hij ervaart hoe hij als mensenziel met daarin een godsvonk vanuit de diepte van de geestelijke Maan aangetrokken wordt door een eerste celletje dat zich  in de oerzee op het oppervlak van de Maan gevormd heeft. Zijn eerste incarnatie in dit zonnestelsel is een feit als zijn ziel één wordt met deze eerste cel. Ook ervaart hij iets later de vereniging met een andere levende cel en de unieke uitwisseling van zielenenergieën tussen beiden die hen tot tweelingzielen maakt. Die andere ziel zal hij in vele volgende levens ontmoeten.

Ook voor Jezus is deze tweelingziel een realiteit en hij voelt en weet dat dit voor iedereen zo is, dit is universeel. Op de Maan ervaart hij de ontwikkeling van het leven tot een steeds complexer lichaam. Leven na leven ontwikkelt de ziel en tegelijkertijd het lichaam zich verder, tot uiteindelijk het visstadium wordt bereikt. Diep in hem voelt hij dit visstadium nog weerklinken, een stadium dat de basis heeft gelegd voor zijn huidige menszijn. Niet alleen van hem maar voor iedere mens op aarde.

Nog verder gaat zijn ontwikkeling als een nieuwe incarnatiecyclus begint op een bijplaneet, een ‘maan’ van een grote gasplaneet, in dit zonnestelsel. Opnieuw begint het leven met een enkele cel maar nu gaat de ontwikkeling door tot een wezen dat van het visstadium overgaat naar een amfibiestadium. Op volgende bijplaneten wordt deze ontwikkeling voortgezet en op de vierde en vijfde bijplaneet krijgt hij een aantal incarnaties als een vogel. Op de zesde en zevende bijplaneet ontwikkelt hij zich steeds meer als een wezen met vier ‘poten’.

Daarna op een grote planeet, Mars, gaat zijn ontwikkeling verder naar een primitief, mensachtig wezen, maar grof in zijn gedrag en vol kracht. Hij voelt dat deze oerkracht diep in hem en in alle mensen aanwezig is.

Na Mars zijn er weer zeven bijplaneten waardoor zijn ziel zich via vele stadia als primitieve mens verder kan  ontwikkelen.

Op al deze planeten ontwikkelt zich ook het dieren- en plantenleven. De cellen op de Maan waarin een mensenziel was geïncarneerd beginnen een desintegratieproces maar dan incarneren vervolgens de zielen van dieren hierin en als hun incarnatie is afgelopen worden hun cellen weer door andere dieren- en plantenzielen gebruikt om te incarneren. Hun incarnatiecyclus komt dus dankzij de eerste menselijke cellen, op gang.

Na de incarnatiecycli op de tweede serie van zeven bijplaneten volgen, heel lang geleden,  Jezus zijn incarnaties op aarde.

Aardse incarnaties

Op de aarde ziet Jezus net als op de andere (bij)planeten het leven ontstaan in de zeeën en weer uitgroeien tot primitieve mensen. Opnieuw doorloopt hij alle stadia van ontwikkeling, maar nu sneller. Al deze fasen van zijn ontwikkeling op aarde trekken langs zijn geestesoog voorbij. Het incarneren van zijn ziel gaat in lichamen die er steeds menselijker uitzien. Zo ziet hij zijn eigen vorige levens op aarde van heel lang geleden, vele miljoenen jaren,  in een hele primitieve situatie, nog zonder taal en cultuur.

Dan heeft hij als één van de eerste mensen zijn reïncarnatiecyclus op aarde voltooid en als geest moet hij de weg vinden in het hiernamaals. Net als anderen die hun reïncarnatiecyclus voltooid hebben, klampt hij zich vast aan de aura van een op aarde levende mens om zo toch het aardse leven te kunnen voelen en te ervaren.

Hij ziet hoe hij met de andere eerste mensen, na verloop van tijd ontdekt dat het helpen van mensen licht in hem brengt. Geleidelijk begint, hoe primitief ook, zijn geestelijke ontwikkeling. Hij begint zijn licht van binnen te ontdekken en tot ontwikkeling te brengen. Hij overwint steeds meer de verleidingen en verlokkingen van het zich vastklampen aan het aardse leven. Jezus ziet hoe hij en de andere eerste mensengeesten door innerlijke afstemming na lange tijd uiteindelijk de bron van alles ontdekken, de Albron. Daarna gaan ze andere geesten van mensen helpen op weg naar het innerlijk licht, zo ontstaan langzamerhand de sferen van licht in de geestelijke wereld van het hiernamaals. Door anderen te helpen lost tevens hun eigen karma op. Soms gaat een gevorderde geest terug naar de aarde en incarneert daar om de mensen iets nieuws te leren en ze daarmee verder te helpen in hun leven.

Voorbij de aardse incarnaties

Hij ziet hoe na de lichtsferen nieuwe incarnaties volgen op andere planetenstelsels. Opnieuw begint daar het leven in de zee maar nu in een transparant aandoende lichtende wereld waar de ontwikkelingen veel en veel sneller gaan dan op aarde. Zijn intelligentie en gevoel ontwikkelen zich steeds verder en overstijgen die van zijn aardse incarnaties in hoge mate. De fase van aardse hartstochten, kwaad en ellende heeft deze bestaanssfeer achter zich gelaten. 

Na dit planetenstelsel volgt een nieuwe reeks incarnaties in een ander stelsel. Zijn intelligentie en gevoel overstijgen nu zijn aardse incarnaties steeds verder. Zijn besef van het fysieke heelal en het geestelijke zijn dan onvoorstelbaar uitgebreid. Hierna volgt weer een incarnatiereeks en dan nog een. Dat laatste is het planetenstelsel van voleinding. In gevoel en bewustzijn omvatten de mensen daar het gehele heelal. Hun godsvonken zijn tot volledige realisatie in hun leven gekomen. Hun levens zijn lang, heel lang.

In de diepte van zijn ziel voelt hij, en anderen die hier leven,  hoe de aarde aan hen ‘trekt’. De aardse strijd en ellende zijn voor hen voelbaar. Ze zien hoe het voor de aardse incarnaties bijna onmogelijk is  om op aarde als mens geestelijk te groeien. De wens komt bij hen naar voren de aardse mens op te trekken in het licht en bewustzijn van de lichtende sferen van de geestelijke wereld. Jezus, de eerste die in deze wereld van voleindig aankwam, is een van hen.

Levensmissie

Hij voelt en weet dat hij in wezen een ziel is die gevorderd is tot in de hoogste ontwikkelingsniveaus van dit heelal en de aardse mensen iets komt brengen om hen verder te helpen. Iets dat zo indringend en belangrijk is dat het de aanzet gaat geven tot een keerpunt in de ontwikkeling van de mensheid. Uiteindelijk zullen niet macht en geweld het leven van de mens op aarde bepalen maar de liefde en  het handelen vanuit het innerlijk licht. Dat nieuwe bewustzijn zal ooit maatgevend worden maar dat gaat niet ineens, de mensheid zal daar naar toe moeten groeien.

Als hij zich instelt op zijn levensmissie gaat van binnenuit een prachtig licht door hem heen stralen, van boven naar beneden en door zijn armen en benen. Zijn missie die erop gericht is om vanuit die verst ontwikkelde wereld een lichtlijn van goddelijke liefde te creëren naar de aarde zodat de aardse mens gestimuleerd wordt de weg van het licht te gaan. Maar hij ziet ook hoe moeilijk zijn missie is met mensen die er niet over peinzen zich iets gelegen te laten liggen aan de impuls van het innerlijk licht. Een impuls die ze veelal niet bewust bij zichzelf waarnemen. Waarvoor macht en invloed, ook als het ten koste van anderen gaat, centraal staan. Een aarde waar het leven onvoorstelbaar primitief is vergeleken met het leven op de hoger ontwikkelde planeten. Hij beseft dat hij al zijn kwaliteiten zal moeten inzetten om deze missie, waarvan de inwijdingstocht door het piramidecomplex een voorbereiding is, tot een goed einde te brengen. Maar ook een missie waarvan de effecten nog lang, heel lang zullen doorwerken op vele verschillende manieren.

De steenlagen van de Grote Piramide weerspiegelen de mensontwikkeling op aarde

Als de piramide symbool is voor de mensheidsontwikkeling op aarde dan is het duidelijk dat deze omhoog strevend is, naar één eindpunt gaat, de top van de piramide. Over hoe deze ontwikkeling gaat verlopen is af te lezen in de steenlagen waaruit de piramide is opgebouwd. Iedere laag representeert een evolutiefase van de mensheid. Ze zijn ongelijk van dikte, zie figuur 4.3.

                     Figuur 4.3: Steenlagen van de piramide en hun dikte in piramide inch

Meditatieve afstemming (je erin verplaatsen, invoelen en inleven) op de energie van de onderste brede laag van steenblokken kan beelden en gevoelens geven van een primitieve mens, met het hoofd wat meer tussen de schouders, een relatief grote borstkas, laag voorhoofd, ronde ogen, behaard en brede, uitstekende kaken. Taal is nog niet ontwikkeld. Hoewel de mens niet voortkomt uit de aap (maar eerder omgekeerd) zijn er wel wat aapachtige trekken in houding en lichaam: brede wat uitstekende kaken, beharingen en in verhouding wat langere armen. De eerste mensen die hun reïncarnatiecyclus voltooid hadden, vormden het begin van deze onderste laag. Die laag kan misschien wel langer geleden zijn dan we denken: geen miljoen maar tientallen miljoenen jaren geleden (Rulof 2003[1]).

Afstemming op iedere volgende laag leidt tot indrukken over nieuwe ontwikkelingen in fysieke, emotionele, mentale en geestelijke mogelijkheden van de mens. Omhooggaande door de steenlagen van de piramide kunnen we in de buurt komen van ons huidig evolutiestadium tussen de 50^ste en 60^ste laag in. Gaan we hoger dan komen we bij mensen in een evolutiestadium die anders gaan eten: meer vegetarisch en in staat zijn te leven van steeds kleinere hoeveelheden plantaardig voedsel. Energetisch zal het functioneren van deze mensen steeds meer veranderen ten opzichte van de huidige situatie. Er vindt een omkering plaats van energieën vergelijkbaar met de omkering van de kundalini-energieën bij de overgang van het derde  naar het vierde activiteitenniveau. De geestelijke energieën die van boven komen en niet de meer aardse energieën van beneden, gaan centraal staan in de menselijke metafysische energiehuishouding.

Nog verder omhoog naar de hogere lagen van de piramide zal onze anatomie ook veranderen: de bovenkant van ons hoofd in verhouding groter worden dan de onderste helft. Het gebied van neus en mond worden wat smaller. Het geestelijke wordt blijkbaar ook in de anatomie meer zichtbaar. Als ik me instel op het toppunt van de menselijke ontwikkeling op aarde krijg ik het beeld van een spiritueel volledig bewuste en functionerende mens. Energetisch een licht beeld vanwege de spirituele gerichtheid en ontwikkeling en de daarbij behorende vermogens. Het spirituele is volledig tot ontwikkeling gekomen. Jozef Rulof[2] zegt in een van zijn boeken dat het menselijk lichaam steeds mooier wordt: “Want u bent nog niet schoon. De kosmische afstemming van en voor schoonheid als lichaam, dat duurt nog een half miljoen jaar. Eerst dan ziet u de volmaakte zuivere kosmische mens”.

Duidelijk wordt ook dat we als mensheid wel nog heel wat jaren te gaan hebben. We zijn na een ontwikkeling van miljoenen jaren op een niveau gekomen dat correspondeert met de 50 – 60^ste steenlaag. De hele piramide telt 203 (en oorspronkelijk mogelijk nog meer) steenlagen. Vele honderden miljoenen jaren liggen er ongetwijfeld nog voor ons!

Reflectie op de oorsprong van de mens

Waar komen we als mens vandaan? Hoe is het heelal ontstaan en wat was ervoor? Al deze vragen kunnen mensen bij tijd en wijle bezighouden en de antwoorden zijn soms afwezig, soms half en vaak niet bevredigend.

Wetenschappers zijn er intussen achter dat de aarde 4,5 miljard jaar geleden ontstond en het leven op aarde meer dan 3,7 miljard jaar geleden. Het heelal ontstond ongeveer 13,7 miljard jaar geleden als een speldenpuntje zo klein, dat met een ongelooflijke snelheid uitdijde en dat, voor zover we weten, nog steeds doet. Het ontstaan van het heelal wordt oneerbiedig wel de oerknal of de ‘big bang’ genoemd. Een vraag die dit oproept is waaruit het heelal ontstaan is: uit het niets? Of uit iets anders? En waar is god of het goddelijke in dit verhaal? En zijn we als mens een soort toevalstreffers van moleculen die in de oerzee die na het ontstaan van de aarde ontstond, een celletje vormde? In de meditatie van Jezus in de nis van bezinning komen vele antwoorden op deze vragen. Antwoorden die een Albron impliceren die alles en iedereen onafgebroken voedt en waar alles uit voortgekomen is. Ons zonnestelsel met planeten en bijplaneten (manen) die er vele miljoenen jaren geleden anders uitzagen en waar op sommige (bij)planeten leven was. Een beeld dat voor de huidige wetenschap nieuw is. Wel is recent ontdekt dat er water op Mars en de Maan aanwezig is en waarschijnlijk in het verleden in veel grotere mate aanwezig is geweest. Dat zijn ontdekkingen die in overeenstemming zijn met de beelden van deze inwijdingsweg. Op de Maan, Mars en vele manen (bijplaneten) die rondom Jupiter, Saturnus of andere grote gasplaneten draaien, is nu geen leven meer mogelijk. Hoewel, er moet nog een maan (bijplaneet) zijn waar het anders is. Daar wordt later in deze inwijdingstocht op teruggekomen.   

Reflectie op wat er voor de ‘Big Bang’ was

In de kundalinigroep hebben we ons ingesteld op de Albron en wat ervoor was. Dan wordt een heelal waarneembaar dat nog voor het onze bestond en na voleinding opgegaan is in de Albron. We zijn in onze meditaties teruggegaan naar het einde van het vorige heelal. Een heelal dat in on­ze bele­ving als ‘niet realistisch’ aanvoelde. De indruk was dat de wezens die daar leefden, dat  meer ‘automatisch’ dan bewust deden. Het zelfbewustzijn zoals wij dat nu kennen was daar minder merkbaar. Er was eerder een meer impliciete vorm van bewustzijn, zoals je je ergens in je achter­hoofd bewust kunt zijn van je omgeving, zonder dat je daar echt je aandacht op gericht hebt. Het voelt aan alsof er aan de materie een laagje ontbreekt, het wat ‘bloter’ is. Het lijkt alsof de materie in ons heelal een stapje verder geëvolueerd is.

In de laatste bestaansperiode van dat heelal zijn de daar levende wezens gericht op het bereiken van een grotere eenheid met elkaar, een eenheid met een gevoel van warme passie die lijkt op wat wij liefde noemen maar niet helemaal hetzelfde is.

Weer verder teruggaand in dat heelal komen beelden van samenwerking tussen de wezens daar. Een samenwerking die in het begin nog moeizaam verloopt.

Weer verder terug komen er beelden van zich afzetten tegen elkaar, van machtsstrijd en agressie.

Nog een fase verder terug: oppervlakkig bewuste wezens die wel contact maken met elkaar, maar heel oppervlakkig.

Nog verder terug wezens die volledig onbewust waren. Hun contacten worden onbewust geregeld via een vorm van instinkt.

Nog verder terug, de incarnatie van het eerste leven en daarvoor het ontstaan van dit vorige heelal.

Weer vooruitgaand in de tijd, vanaf het eind van het vorige heelal (met een ‘oer-implo­sie’), bereikt de energie van alle geestelijke wezens een steeds vreugdevollere en grotere geestelijke eenheid met elkaar in een steeds meer verenigd superbewustzijn in de Albron, op weg naar totale eenheid en liefdevolle harmonie. Dat integratieproces gaat door, totdat het culminatie- of verenigingspunt bereikt is, waarbij een onvoorstelbare rijkdom aan informatie en gevoel verenigd is en ‘hunkert’ om tot manifestatie te komen. Nadat dit ‘ver­enigingspunt’ gepasseerd is, gaat zich dan ook een nieuwe creatie vormen, zoals na het diepst van de winter het voorjaar weer wordt voorbereid.

Daarbij ontstaat binnen de Albron de eerste golf van realisatie-energie, zoals bij het naderen van het voorjaar er ineens een dag met zacht weer is. Hierna komen een tweede en een derde golf, steeds  intenser. Bij iedere golf beweging lijkt zich de geestelijke conceptie van het nieuw te vormen heelal verder te vormen. Daarna wordt de realisatie-ener­gie zo sterk dat in een soort orgastisch gebeuren, de realisatie van het fysieke heelal begint.

Jozef Rulof vertelt in een van zijn boeken dat als een jongen en een meisje elkaar ontmoeten en zich tot elkaar aangetrokken voelen, er voorafgaand aan de relatievorming ook deze drie stadia zijn. Stadia waarin het contact steeds intenser wordt en ze elkaar dieper in de ogen kijken! Voor geïnteresseerden is het goed te weten dat hij een interessant boek geschreven heeft over het ontstaan van het heelal.[1]

Het lijkt wel of deze fasering van ongeveer drie golven een universeel kenmerk is in dit heelal, dat op allerlei manieren terugkomt. Ook in de kundalini-centra is een spiraalvormig kanaaltje terug te vinden van 3½ winding dat een enorme energie kan genereren die op alle mogelijke manieren kan helpen dingen in ons leven tot realisatie te brengen.

Zo tekent zich in grote lijnen de ontwikkeling van een heelal af. Een Albronfase die op een bepaald moment tot fysieke realisatie komt. Nevels, sterrenstelsel en planeten verschijnen in dit uitdijende heelal. Op planeten ontstaat leven. Dat leven breidt zich op alle mogelijke manieren uit, met volop differentiatie op het fysieke vlak. Als de wezens die deze planeten bevolken in hun reïncarnatiecyclus zover gevorderd zijn dat het geestelijke belangrijk wordt, begint samenwerking belangrijker te worden en vereniging. De samenwerking gaat zich dan op een bepaald moment verdiepen vanuit het besef dat ieder dezelfde innerlijke bron heeft. Die samenwerking en integratie wordt steeds grootschaliger. Als alle wezens doorgeïncarneerd zijn naar hun allerhoogste bestaansvorm wordt het opgaan in de Albron steeds belangrijker. Het lijkt of het fysieke heelal dan implodeert en weer overgaat in de Albron waar dat verenigingsproces steeds verder wordt voor gezet tot een culminatiepunt. Een punt dat alle rijkdom vertegenwoordigt die door de ervaringen in het fysieke heelal zijn opgedaan. Een geestelijke rijkdom die groter is dan er ooit daarvoor geweest.

In de Indiase filosofie heeft men een naam voor de periode waarin het heelal in een niet fysieke fase is: de mahapralaya.

Zo lijkt het komen en gaan van heelallen op een enorme ademhaling of als een enorme golf. Het is geen pulserend heelal maar een golf met een manifeste fase, het heelal, en een niet-manifeste, in zichzelf gekeerde fase van de Albron. Beide fasen lijken in tal van opzichten elkaars spiegelbeeld. Iedere fase heeft bijvoorbeeld een culminatiepunt wat tevens een kwalitatief omslagpunt is waarna de dynamiek van het gebeuren wezenlijk verandert. In de heelalfase is er eerst sprake van (fysieke) differentiatie en daarna van (geestelijke) integratie. In de Albronfase is er sprake van integratie in één totaalbewustzijn en daarna het voorbereiden van de uitsplitsing van de Albron om tot een nieuw heelal te komen.

Een vraag is hoe dit proces van heelalvorming en weer oplossen van een heelal terug te vinden is in onze reïncarnatiecyclus: wat is bijvoorbeeld het verenigingspunt in ons leven? Wat is onze manifeste en niet-manifeste fase? 

Reflectie op de levensmissie

Bij aurareadingen kan een speciaal gebied in de aura naar voren komen dat met de levensmissie of het levensplan te maken heeft. In figuur 4.3 is de energie van de levensmissie te zien als een stalende energie, vaak in de vorm van een ruit.